William Cowper’ın “Tembel insan, akrebi ve yelkovanı olmayan saate benzer; hareket halinde de hareketsiz de olsa bir işe yaramaz,” sözü, modern toplumun en büyük sorunlarından birine dair derin bir tespit sunuyor. Tembellik, sadece fiziksel bir durgunluktan ibaret değil, zihinsel bir donukluk, hayata karşı bir pasiflik halidir. Birçoğumuz, bu “hayatın akışına kapılmama” haliyle nasıl başa çıkacağımızı bilemiyoruz. Çünkü hepimiz bir şekilde hayatın hızına yetişmeye çalışıyoruz; hızla akan bir nehirde sürüklenmektense, belki de bazen kendimizi o nehrin dışına çıkarmayı, durmayı, nefes almayı, düşünmeyi, karar vermeyi unuttuğumuz anlar yaşıyoruz. Çocuklarımız için her şeyin mükemmel olması gerektiğini savunurken, onlara aynı hızda koşmamalarını, bazen durmalarını öğretebilecek miyiz?

İşte ebeveynlik de tam burada devreye giriyor. Çocuklarımıza hayatı sunarken, onlara sadece mutlu olabilecekleri bir dünya yaratmaya mı odaklanmalıyız? Yoksa, bu dünyayı, zorluklarla baş etmeleri için bir okul gibi mi şekillendirmeliyiz? Çocukları mutlu etmek, onlara ne kadar fazla şey verirsek o kadar kolay bir hedef haline gelirken,........

© Günışığı Gazetesi