Ankara’nın sokaklarında yürüyen bir kadın… Kimi zaman rüzgârın sertliğiyle yüzü kesilir, kimi zaman gün doğumuyla umutlanır. Bu kadın, sadece bir birey değil; bir kentin belleği, bir toplumun vicdanıdır. Beton binaların gölgesinde, eski meclis sıralarında, Kızılay meydanında ya da bir Umutkondu mahallesinde onun ayak izleri vardır. Kent nasıl ayakta kalıyorsa, o da öyle direnir. Yaşamın yükünü sırtında taşırken, içindeki özgürlük arzusunu hiç bırakmaz.

Bugün bu kentte bir kadın, yalnızca yaşam mücadelesi vermiyor; aynı zamanda eşitsizliğe, adaletsizliğe, sessizleştirilmek istenen tüm seslere karşı da direniyor. Üniversite amfilerinde, fabrikaların vardiya çıkışında, derneklerde, meydanlarda… Onun sesi, “eşitlik” diye haykıran işçilerin sesiyle, “adalet” diye yürüyenlerin adımlarıyla birleşiyor. Çünkü kadın yalnızca kendi özgürlüğü için değil, toplumun ortak kurtuluşu için direniyor.

Ankara’nın soğuk duvarları arasında bir sıcaklık arıyorsak, onu bulduğumuz yer kadınların örgütlü mücadelesidir. Sokaklara taşan sloganlarda, şiddete karşı açılan pankartlarda, üniversite gençliğinin dayanışma zincirinde, işsiz bırakılan emekçinin sessiz ama onurlu........

© Gazete Pencere