1 Mayıs’ta neredeydiniz bilmiyorum ama ben Taksim Meydanı’nın yakınlarında kendimi İsrail’de gibi hissettim. Tüm sokaklar abluka altında, binlerce polis sabahtan akşamın karanlığına kadar caddelere yığılmış, Taksim Meydanı, Gezi Parkı ve yakın civarındaki her yer kafese alınmıştı. Ben de ne yapayım, evde dünyanın çeşitli ülkelerinde 1 Mayıs’ın olması gerektiği gibi nasıl bayram havasında kutlandığını izleyip durdum. Korkular ve hükmettikleri imparatorluklara acıyarak. Acı acı bir yere kadar, kendimiz acınacak hale geldik demeyi geçirdim içimden ama yediremedim. Bunun üzerine bir doz Ahmed Arif Anadolu’su, bir de ilham ve cesaret aşılayan bir kadının hayatı pakladı beni. Size de tavsiye ederim, anti-depresanlardan daha güçlü olduğunu düşünmekteyim. Öyleyse efendim, lafı fazla uzatmadan sizlere Dolores Hanım’ın uzun, ince hikâyesini anlatayım.

Isidora Dolores Ibárruri Gómez nam-ı diğer “La Pasionaria” ya da “tutkulu olan” boşuna böyle bir lakabı taşımıyordu.

İspanya Franco rejimi altında işkence görüp İspanyol İç Savaşı esnasında üç sene boyunca kırılırken Dolores, Madrid muharebesi sırasında, “No Pasaran” yani “geçemezler” deyip dimdik durdu. Hem de sonuna kadar.

Hayatının hikâyesi korkusuzluğuyla inşa edildi. 9 Aralık 1895 yılında Bask diyarındaki Bilbao’ya yakın bir yerde madenci bir ailenin 11 çocuğundan biri olarak dünyaya geldi.

15 yaşına kadar okudu ama daha fazla ileriye gidemedi çünkü ailesinin imkanları el vermiyordu. Bunun üzerine Dolores dikiş dikmekten garsonluğa ailesine katkı sağlamak için çeşitli işlerde çalıştı.

SOSYALİST FELSEFE İLE TANIŞMASI

Sosyalist felsefe ile tanışması eşi olacak, tıpkı babası gibi madenci olan Julian Ruiz ile oldu. 1915 yılında evlendiler, iki yıl sonra ilk çocukları doğduğu zaman kocası bir greve katıldığı için tutuklandı.

Dolores bu esnada sabahlara kadar Sosyalist İşçiler Merkezi’nde bulunan eserleri okuyup hatmetti, 1918 yılında........

© Gazete Pencere