Sesi çıkmaz çoğu zaman, içi yanarken insanın.

Uzun suskunluktan sonra dökülen ilk sözcükler ise yalındır, yakıcıdır:

“Yetti artık!”

İki ay önce Saraçhane’de başlayıp, memleketin farklı noktalarına yayıldıktan sonra, dün İzmir’de haykırılan, yarın Pendik’te yankılanacak bu iki kelime, aslında koca bir halkın yorgun, incinmiş ama hâlâ inançlı kalbinin iç sesidir.

“Yetti artık!”

Sokaklara dökülen, artık susamayan insanlar yalnızca bugünün yüküyle değil, yılların içe atılmış acısıyla konuşuyor. Çünkü bu yalnızca bir iktidardan bezmişliğin, yoksulluğa mahkum edilmişliğin ifadesi değil, bir değerler yıkımına, bir hafıza ihanetine tepki aynı zamanda.

Atatürk’ü kalbinin başköşesine yerleştirmiş Cumhuriyetçileriz biz. Meclis kürsüsünde konuşan kadın milletvekilimizin duruşunda, laboratuvarında evrensel bilime katkı sunan genç araştırmacımızın gözlerinin ışıltısında, sahneye çıkan ilk köy tiyatrosunun mahcup heyecanında, laik eğitimi savunan velilerin itirazında hep onu görürüz.

“Mustafa Kemal’in askerleriyiz” sözleri ordudan atılma sebebi olduğunda........

© Gazete Pencere