Geçtiğimiz günlerde Zehra Çelenk, Diken’de yayımlanan köşe yazısına şöyle başlamıştı: “Canı istemezse artık kimse kimsenin mesajına, aramasına dönmüyor. Daha doğrusu bunun ilişkisel bir nezaket kuralı olması hali ortadan kalktı, ‘işine gelirse hemen, gelmezse hiç’ türünden tuhaf bir hal normalleşmeye başladı pek çok iletişim türünde.”

Bu iletişimsizlik halinin en yaygın görüldüğü alanlardan biri hiç kuşkusuz iş dünyası. Bu iletişimsizliği ülkenin ve iş dünyasının içinde bulunduğu ekonomik koşullara ya da genel bir keyifsizliğe bağlamaya çalışmanın bir anlamı yok. Bu durum bunlardan tamamen bağımsız.

Üstelik iş dünyasında egemen olmaya başlayan bir diğer iletişim biçimi en az iletişimsizlik kadar rahatsız edici, belki de ondan daha çok. “Biraz önce size bir mail gönderdim, buradan da haber vermek istedim” denilerek e-postayla eşzamanlı gönderilen WhatsApp mesajları, yani aşırı iletişim biçimleri bunun en tipik örneği.

İki uçta birden salınan bu tür nezaketsizlik örneklerini çoğaltmak son derece kolay; çok fazla zaman ve emek gerektirmiyor.

Nezaket konusunda kısa bir an için durmak istiyorum. Nezaket dediğimiz şey, aslında bir toplumun kendini denetleme biçiminden başka bir şey değildir. Nezaket, birbirini dikkate alma refleksinden beslendiği için toplumsal birleştiricilik işlevine de sahiptir.

Günümüzde nezaketsizlik gündelik hayatın sadece iletişim alanına damga vurmuyor. Bu haller........

© Gazete Pencere