“İnsana dost olmak, fikre dost olmak, coğrafyaya dost olmak,

tarihe dost olmak, kendi vücuduna dost olmak,

komşuya dost olmak, görünene ve görünmeyene dost olmak…”

"Dost ol kişidir ki öldürülmesi muhakkak ve mukarrer olan gecede

Peygamber-i Ekber'in yatağına yatar, O'na Şah-ı Velayet denir.

Dost ol kişidir ki Yar-ı Gar'dır. Kucağında mübarek bir emanet vardır.

Bütün delikleri elbisesinden muhtelif parçalarla tıkar, son deliğe tabanını dayamıştır.

Kucağındaki mübarek emanet, uyumayan uyanıklık içinde uyur görünmektedir.

Oradan Ebu Bekir'i yılan sokar. Dost, son deliğe tabanını, taban gibi gönlünü uzatandır, gönlü ile orayı tıkayandır...

Dost, göze sezdirmeden gözyaşı silendir "

(Fethi Gemuhluoğlu; Dostluk Üzerine)

Dost diyorum azizim, dost! Bir dost gerek insana. Sıcak bir el gerek... Eliyle değil yüreği ile tutacak, gözlerinizin derinliklerine yüreğiyle bakacak, hüznünüzü görecek, siz konuşmasanız da siz söylemeseniz de sizi anlayacak, yüzünde dinleneceğiniz, yanında iyileşeceğiniz, halinde güzelleşeceğiniz, iyi ki varsın, iyi ki yanımdasın, sen benim kabul edilmiş duamsın diyebileceğiniz… Ne bileyim; konuşmadan sizi anlayabilecek, sizinle ağlayabilecek, sığınabileceğiniz, tutunabileceğiniz bir dost gerek… Sen benim en büyük zenginliğimsin, sen benim şifamsın, sen lütfusun Rabbimin diyebileceğiniz, iyiliğiniz, güzelliğiniz, varlığınız olan, olacak olan bir dost gerek...

Neyi kaybettiğimizi hatırlamamız lazım, neye ihtiyaç duyduğumuzu, muhtaç olduğumuzu, eksikliğini hissettiğimiz şeyin ne olduğunu doğru tespit edebilmemiz gerekiyor. Evet, ihtiyacımız var azizim! Âlemle konuşmaya ihtiyacımız var, insanla, zamanla ve mekânla konuşmaya, dahası tüm bunları duymaya ihtiyacımız var, hissetmeye ihtiyacımız var. Dost olmaya ihtiyacımız var. Sol yanımızda taşıdığımız yüreğimizin farkında olmaya ihtiyacımız var… Bizi yok eden, umudu tüketen, güzelliği, iyiliği tüketen, hayatın içinde kalp yetmezliği yaşamamıza sebep olan ne varsa uzaklaşarak, bizi kendimize........

© Gazete İpekyol