Orhan Pamuk'un İstanbul Hatıralar ve Şehir kitabı. Sayfalar arasında halvet. Yirmi iki yıl önce alıp okumuşum. Çoğu sayfanın altını çizerek. Tekrar aldım elime. Altını çizdiğim yerleri ve diğer bazı bölümleri tekrar okudum. Özellikle "Din" başlığı altında yazılanlar dikkat çekici. Şöyle bir cümle sarf ediyor: "Ben Allah'tan korkmuyordum, Allah'a fazla inananların öfkesinden korkuyordum." Kitabın son bölümünde annesiyle ressamlık, mimarlık, yazarlık üzerine yaptığı enfes bir tartışma var. Gerçek bir final bölümü olmuş. Sahici bir edebiyat tadı var. Orhan Pamuk'un en güzel kitabı diyebilirim. Cevdet Bey ve Oğulları, Benim Adım Kırmızı, Kar, Kara Kitap, Öteki Renkler, Beyaz Kale, Masumiyet Müzesi, Kırmızı Saçlı Kadın hiçbiri bunun kadar güzel değil.

Kitap bir İstanbul romanı. Ama Orhan Pamuk'a göre en büyük İstanbul romanı Tanpınar'ın Huzur'u. Kitabın en güzel tarafı siyah beyaz fotoğraflar. Çoğu duayen fotoğraf sanatçısı Ara Güler'in eseri. Şehir kitaplarının ayrılmaz parçası siyah beyaz fotoğraflar. Manzaranın güzelliği hüznünde yatar. Siyah beyaz fotoğraflardan akan biricik duygu hüzün. Ruhumun Masalı Şehr-i Urfa'nın ilham kaynaklarından biri. İlginçtir, vakti zamanında Şehr-i Urfa'yı okuyan bir dost bu kitapta göze çarpan en yoğun duygu hüzün, her cümlesinden hüzün damlıyor demişti.

Köy. Çocuklar. Gezi. Dinlenmek. Yarın ölüm yıldönümü. Yine Atatürk tartışmaları.........

© Gazete İpekyol