1979 yılıydı...İlkokul dördüncü sınıfa gidiyordum. Ülkemiz, ekonomik sıkıntılarla boğuşuyor; tüp gazdan çay şekerine, gaz yağından çaya, yağa kadar her şeyin kıt olduğu bir dönem yaşanıyordu. Bakkal rafları boştu. Her evde yokluğun sessizliği yaşanıyordu. Zaman zaman bu sessizliği tüp kuyruklarında asparagas "tüp geldi" haberlerinden doğan uğultu ve tüp şangırtıları bozuyordu. En çok da tüp gaz ve gaz yağının olmayışı, hayatımızı fazlasıyla zorluyordu. Sıcak bir yemeğin bile lüks sayıldığı günlerdi. Her tüp bayiinin önünde uzayıp giden tüp kuyrukları, sabrın ve çaresizliğin en sade görüntüsünü sunuyordu.

Rahmetli Annem, evimizin küçük avlusuna taşlardan bir ocak yapmış, kıştan kalan odunlar ve sağdan soldan topladığı çalı çırpıyla yemek pişirir, bizi aç bırakmamak için elinden gelenin fazlasını yapardı. Ne var ki bu şartlarda kendimi bildim bileli tiryakisi olduğum çay........

© Gazete İpekyol