Aslında biz kimiz? İnsan her şeyi unutabilir; ama bunu asla unutmamalı. Bize var olduğumuzu hissettiren uğraşılarımızın peşini bıraktığımız an, hiç kimseye dönüşüyoruz. Sokağa çıktığımızda bir hiç kimse, diğer bir hiç kimsenin yanından öylesine geçip gidiyor. Kendimizi hiçleştirirken birbirimizin hiçliğini hiç göremiyoruz. Hiçlerin sayısının bir hayli fazla olduğu bir toplum ne yapabilir, hangi güçlüğü aşabilir ki? Hiç! Hayata ne güzel başlarız oysa ne heyecanlarla. Neler neler yapacaktık, neleri neleri değiştirecektik? Canımız sağ olsun, yapamadık. Yaptığımız işe ismimizi altın harflerle yazdıracaktık, yazdıramadık. İnsanların derdine derman olacaktık, olamadık. Başarısız mıyız? Değiliz, bir ayna gibi kırık döküğüz, parçalara ayrıldı ruhlarımız. Belki onları birleştirsek, karşısına geçip yüzümüze şöyle bir baksak hatırlayacağız ideallerimizi. Bir insanın başına gelebilecek en kötü şey onun var oluş sebebi olan potansiyeli ve idealleriyle bağlarını koparması. Hani “kendini gerçekleştirme” dediğimiz şey var ya, ondan. Çoğumuz potansiyellerimizi hayatın sislerinin ve “ama” larının içine gömüp seçmediklerimizin girdabına kapılıp gidiyoruz. Yeteneklerimizi keşfedemeden, güçlü yanlarımızı göremeden, değiştirebileceklerimizin farkında olamadan sürüklendiğimiz ortamlarda hayatımızı tüketiyoruz. Fark yaratmış insanlara bakın, dağ gibi engelleri zamanında idrak ettikleri potansiyelleriyle aştıklarını görürsünüz. Başaramayanlar ise omuzlarına yük olan dozunu aşmış tevazuyla, özgüvenli ve iddialı olamama halleriyle yollarından dönenler.

Güçlü yanlarını algılayamamaları bir adım ötesinde duran idealleriyle aralarına simsiyah bir perde gibi gerilir. Ne hikmetse yeteneklerimizi keşfetmek konusunda hislerimizden çok başkalarının söylediklerine kulak kabartırız. Hayallerimiz onlara yetersizliklerini hatırlattığı için duymazdan........

© Gazete Gerçek