Barış ihtimaline dair yazmaya oturdum ama sayfayla karşılıklı bakışıyoruz. Sayfanın beyazı ihtimali daha güçlü hissettiriyor. Harfler belirdikçe başka haberler üşüşüyor zihnime, beyazın sükuneti aksine.

Bombaların patladığı, sokağa çıkma yasaklarının aylarca sürdüğü zamanlardı. Beyaz tişörtler giymiştik yedi kadın, elimizde beyaz tülbentler. Kısa bir açıklama ile beyaz tülbentlerimizi TBMM Genel Kurul salonunun önündeki basamaklarda oturup ortadaki boşluğa atmıştık. Niyetimiz salona girip izleyicilerin alındığı balkondan vekillerin üzerine atmaktı ama attırmayacaklarını, bizi derdest edip götüreceklerini söyleyince tülbentlerin dili bağlanmasın diye salonun önüne taşımıştık o beyaz tülbenti yere çalma, silahlar sussun, insanlar öldürülmesin deme çabamızı. Birkaç gün sonra da neredeyse yarısını ihraç edecekleri akademisyenler olarak bu suça ortak olmadığımızı paylaşmıştık. Yere çalınan beyaz tülbentten, akademisyenlerle başlayıp yayılan suça ortak olmama iradesine, sayısız çağrıyla seslenmişti barış için insanlar. Bu çağrılar birikmiştir muhakkak ama toplumsal yansıması çok kolay olmuyor.

Şimdi bir süreç işliyor, bir taraf “terörsüz Türkiye” diğer taraf “barış ve demokratik toplum” adı altında sözler kuruyor. Barış ve demokratik toplum grubu adıyla geçen hafta silahlarını imha edenler bir adım daha........

© Evrensel