Futbola bugünden bakınca iki güçlü hissin çekiştiği görülüyor: Biri düzen kurma arzusu, diğeri beklenmedik olana açık kalma isteği. Teknik direktörler, veri uzmanları ve performans ekipleri oyunu günbegün daha yönetilebilir hale getirirken, taraftarın kalbini hızlandıran şey çoğu zaman hesapta olmayan bir an oluyor. Bu ikili gerilim, sahadaki oyunun ruhunu da dışarıdaki tartışmaların tonunu da belirliyor.

Geçmişte, sonuç almak için oyunu yoksullaştıran yöntemler normaldi. Savunmanın arkasına şişirilen toplar, vakit öldürme, rakibi süründürme… Böylece puan toplanır, hedefe varılırdı. Yıllar içinde antrenman bilimi, video analizi ve istatistiğin yaygınlaşmasıyla bu kurnazlık, yerini kurumsallaşmış akla bıraktı. Oyun hakkında konuşma biçimimiz de olgunlaştı. Futbol artık popüler kültürün bir aksesuarı değil, üzerine ciddi düşünmenin anlamlı olduğu bir alan gibi muamele görüyor.

Bu dönüşümün en görünür sonucunu kenar yönetiminde buluyoruz. Başarıya giden yol, sürekli göz önünde olsun diye deftere çiziliyor, drone görüntüleriyle kontrol ediliyor, hafta içi onlarca kez prova ediliyor. Niyet açık; belirsizliği en aza indirmek.

Günümüzde pek çok takımın hedefi, her hafta tekrarlanabilir bir performans eğrisi elde etmek. Teknik direktörler, hangi oyuncuyu yerleştirirse yerleştirsin, yapı çalışsın istiyor. Bu, yönetilebilirlik ve sürdürülebilirlik açısından anlamlı. Ancak aynı hedef, başka bir maliyet doğuruyor: Sürprizlerin kıymeti düşüyor. Yaratıcılık, bazen yapıya zarar veren bir taşkınlık olarak algılanıyor. “Risk” kelimesi çoğu oyuncunun zihninde “hata” ile eşleştiği anda, macera kapısı yavaşça kapanıyor.

Burada bir yanlış anlaşılmayı düzeltmek gerekiyor. Yaratıcılık, disiplinsizlik değildir. Disiplinin kendisi, yaratıcılığın yoğunlaşmasını mümkün kılan çerçeveyi kurar. Sorun, çerçevenin tuvale dönüşüp resmi tek başına temsil etmeye başlamasında. Şablon kusursuz işlediğinde bile taraftarın........

© Evrensel