Her ruhun derinliklerinde, belki adı konmamış, belki fısıldanmaya dahi cesaret edilememiş bir korku yatar.

Kimi bir kedinin ani hareketinden irkilir, kimi bir köpeğin havlamasından; bazılarımız ayaklarının altından kayıp giden boşluktan ürker, bazılarımız ise ışığın terk ettiği odalardan.

Bazen cüzdanımızın hafiflemesinden, bazen de alkışların susmasından çekiniriz.

Hastalık kapıyı çalar diye endişelenir, bir gün son nefesin geleceğini bilerek titreriz.

Bu liste, hayatın kendisi kadar uzayıp gider aslında.

Ve bazen, korkunun kendisi, korkulanın gerçekliğinden daha ürkütücü olur.

Başımıza gelmesinden çekindiğimiz o anı, zihnimizde defalarca yaşar, tekrar tekrar o soğuk ürpertiyi hissederiz.

Bir kayıp, belki bir kez yaşanır; ama kaybetme endişesi, ruhumuzda sürekli yankılanan bir fısıltı gibidir.

İnsan bir defa veda eder hayata; lakin ölümün soğuk nefesini ensesinde hissetme korkusu, ömür........

© Diriliş Postası