Bugünün insanı, modernizmin felsefi ekollerini miras almakla birlikte bu ekollerin işlevsiz kaldığının bilincindedir. Bu yüzden olsa gerek dine tekrar geri dönmüştür. Ancak bu geri dönüş, dinin kurumsal gücünü kırmış ve din, bireysel bir meseleye dönüşmüştür. Diğer bir deyişle kilisenin katı ve yekpare anlayışı yıkılmış ve akışkan bir forma bürünmüştür. Günümüzde insanlar, dinin temel öğretilerine sadık bir dindar gibi yaşamasa da dine olan bağlılığını farklı biçimler altında sürdürmektedir. Somut bir örnekle açıklamak gerekirse; bir Müslümanın, Allah’ı tesbihle zikretmesinin yerini çeşitli manifest ritüelleri almıştır. Olumlamalar, niyet günlükleri ve telkinler bunlardan bazılarıdır. Tüm bunlar Tanrıyla iletişim kurmada adeta aracı bir put görevi görmektedir. Zira söz konusu kaynakların hiçbiri ilahi bir hüviyet taşımamakla birlikte beşeri kaynaklara dayanmaktadır. Tıpkı dini öğretilerde olduğu gibi bu ritüeller de pozitivist bir temelden azadedir. Ancak beşeri mahiyet taşıyan bu uygulamalar, ilahi bir nitelik taşımasa da ilginç bir şekilde toplumda karşılık bulmaktadır.

Bugün Hristiyanlığın teslis inancını kınayan ve saçma bulan biri, manifest uygulamalarını mantıklı bulabilmektedir. Yine aynı kişi hem namaz kılıp hem de “777” ya da “aldım, kabul ettim” diyebilmektedir. Bu akışkanlık, elbette dönemin bir özelliği olarak okunmalıdır. Küreselleşmenin ve postmodernitenin insanda bıraktığı bir şaşkınlıktır bu. Evet, bugünün insanı yolunu........

© Dikgazete.com