Kako su naši studenti skupili milion građana na protestnom skupu pre neki dan u Beogradu? Jesu li koristili neke državne resurse? Nisu! Jesu li iz nekog „zlog“ domaćeg ili ino ambijenta dobijali donacije za plaćanje dnevnica, prevoza i sendviča? Nisu!

Da li su ih na troipomesečna pešačenja između srpskih gradova i sela i odlazak na završni skup prisiljavali poslodavci? Nisu! Jesu li imali pomoć javnog TV ili radio servisa, ili nekog drugog medija koji koristi nacionalne frekvencije, ili pak novina čiji vlasnici crpe sredstva iz republičkih ili lokalnih budžeta? Nisu!

Pa kako su onda studenti uspeli da organizuju najveći skup u istoriji Srbije? I to uz neverovatne pretnje nosioca vlasti i gruba spoticanja koja su im iz dana u dan priređivale državne institucije, provladini mediji i novine?

Možda razloge za uspeh treba tražiti u tome što su studenti istupili sa preciznim zahtevima vezanim za smrt petnaest osoba pod nadstrešnicom novosadske železničke stanice i sa svojim hristijanskim žrtvovanjem i........

© Danas