İşçi sınıfının 1886 yılında ABD’nin Şikago kentinde çalışma koşullarının iyileştirilmesi için yaptıkları başkaldırı hareketi, 1 Mayıs Emek ve Dayanışma Bayramı’nın ilk kıvılcımı oldu. Aradan geçen 139 yılda, bu başkaldırının gerekçelerinin ortadan kalktığını söylemek, maalesef olanaklı değil.

Avrupa ülkeleri hariç, dünyanın birçok merkezinde çalışma saatleri hâlâ 8 saatten fazladır. Güvencesiz ve sigortasız çalışma giderek yaygınlaşmaktadır. Küresel şirketlerin rekabetlerinde en etkili maliyet, ucuz emek olarak belirlenmiştir. Küresel sermaye, ya ucuz emek sunan ülkelerde üretime devam ediyor ya da göçmen işçilerle ucuz emeği kendi ayağına getiriyor.

İşsizlik ve kayıt dışılığın süreklilik kazanması, ucuz emek piyasasının oluşmasına ortam hazırlıyor. Bu ortamda iş bulabilenler, sömürülme “şansını” elde edebilmiş oluyorlar.

Küresel sermaye, sermaye hareketlerinin yol haritasını çizerken piyasa denetim mekanizmalarını sermayenin ihtiyaçlarına uygun olarak şekillendiriyor. Egemenlik alanlarını da küresel şirketlerin insafına bırakıyor. Azgelişmiş ülkelerde, öncelikle küresel şirketlerin programına uygun hükümetler yaratılıyor. Buna uyum göstermeyen ülkelere ise müdahale edilerek uyumlu hale getiriliyor. Böyle ülkelerde sendikalar, utangaç bir şekilde emek-demokrasi ve barış söylemlerini dillendirirler. Yoksullardan........

© Cumhuriyet