Ne yapacağımızı bilemiyoruz; belki karşımızdakilerin, Trump ve benzerlerinin hazırlıklarını hafife aldık, bir tür şaka, magazin gibi gördük desek daha doğru olacak. Rahatımıza baktık, determinist konforumuz bizi yanılttı. Oysa boş övünmelerin bir yararı yok, hiçbir zaman da olmadı. Dünya dönüyor, güneş aydınlatıyor, ısıtıyor, sonra gece geliyor, kararıyor, soğuyor dünya. Bu değişmez döngüyü, gerçeği yineleyip durmanın hiçbir anlamı yok, hiçbir zaman da olmadı. Saldırganın pervasızlığı karşısında, “izin vermeyeceğiz, yapamayacaksınız, zafer bizimdir” demenin de anlamı yok. Sözlerimiz içi boş kelimeler, cümleler, sloganlar olmaktan çıkmadıkça, özne ile yüklem arasındaki ilişki somutlanmadıkça bu duaya benzeyen dilekler işe yaramayacaktır. Yitirdiğimiz kavgaları anımsayın. Neden sorusunu sormanın, aklı başında yanıtlar bulmanın zamanı gelmedi mi? Samuel Beckett’in “yine dene yine yenil, daha iyi yenil” sözlerini bir tür savunma, moral düzeltme gibi değil de bir mücadele çağrısı olarak anlamak daha doğru olmaz mı? Ya da “yavaşça ısınan sudaki kurbağa” metaforunu sık sık anımsamakta yarar yok mu?

Çılgın bir milyonere yetki verdi Amerikan seçkinleri ve durumun vahametini kavrayamayan seçmenlerinin alkışlarıyla tahtına oturdu milyoner. Büyük bir şehvetle önüne konulan kararnamelere fiyakalı imzasını tuhaf bir cakayla çakıyor, göğsümüze çakar gibi. Filistinlileri topraklarından kovmaktan, onlara ait güzelim sahilleri turistik otellerle eğlence yerleriyle doldurmaktan, Kanada’yı, Grönland’ı almaktan, Alaska petrolünü işletmekten, Panama Kanalı’na el koymaktan, Meksika sınırındaki duvarları yükseltmekten söz ediyor. Bizim ülkemizle ilgili planları olduğundan kuşku duyabilir miyiz? Amerikan emperyalizminin bu çılgın lideri ABD’nin daha açık bir zorbalıkla dünyaya hükmetmesi gerektiğine inanıyor. Yakın geçmişte kapitalizmin eğer değişmezse doğal ömrünü yitirdiğini bu nedenle de daha vahşileşmesi gerektiğini söyleyenler liderlerini buldukları kanısındalar. Dünya ise büyük bir tehditle karşı karşıya. Üstelik yıkıntıların hemen sonrasına geldi bu cehennem çağrıları. İnsanlık, yani hepimiz, kapitalizmden kurtuluş ve sosyalizmin kuruluşu denemesini nasıl olduysa yitirdik. Oysa o kutlu denemeyle, dünyamızın başına bela olan felaketi, büyük kayıplar vererek durdurmuştuk. Çalışanlar, üretenler, toprak köleleri, fabrika esirleri karşılarında yine yeni bir “modern” önder, Führer, el Cauidillo, Duçe buldular. Modern diyorum........

© Birgün