1970’li yılların ortalarında İstanbul’a geldiğimde evimiz Bakırköy Dikilitaş’taydı ve Bakırköy Akıl ve Ruh Hastalıkları Hastanesi’ne çok yakındı. Bazen çizgili pijamalı ya da gri eşofmanlı hastalar kısa bir süreliğine hastane dışına çıkma izni aldıktan sonra mahallemize gelip; şarkılar, türküler söyler genellikle de sigara isterlerdi. Sanılanın aksine hepsi güler yüzlü ve uysal insanlardı. Mahalle sakinleri ve ruhsal bozukluğu olan hastalar arasında sanki gizli bir sözleşme vardı. Kimse kimsenin hayatına karışmaz ve birbirine kötü davranmazdı.

Bir gün bir pansuman gerekti ve poliklinik bölümünde yaptırmak için hastaneye gittim. Bahçedeki yolda yürürken yanıma orta yaşlı, üstünde uzun çiçekli bir elbise ve kafasında yuvarlak hasır şapkası olan bir kadın yanaştı ve bana “Hoş geldin Mösyö Seli” dedi. Sonrasında bir sürü anlamsız konudan ve hayal ürünü hatıradan bahsettikten sonra “Düşündün mü hiç Mösyö Seli, bu duvarlar bizler mi çıkmayalım, yoksa sizler mi girmeyesiniz diye yapılmış” diye can alıcı bir soru sordu. Gerçekten de ne için yapıldı bu duvarlar? Kimi kimden koruyacağız?

***

Dışarıdakilerin yani bizlerin içeridekilere bir mektup yazması bana yıllar önce yaşadığım bu anıyı hatırlattı.

Yani Can, Osman, Selahattin, Çiğdem, Ekrem içeride de bizler mi dışarıdayız? İnsan........

© Birgün