Öğretmen, pedagog ve oyuncu kimliğini yazarlıkla taçlandıran Roberto Piumini Fırçaların Sihri adlı romanında varlıklı bir Anadolu Beyi’nin hastalıkla mücadele eden çocuğu ile çocuğunun odalarını resimlemek üzere saraya davet ettiği ünlü bir ressam arasında kurulan ve zamanla derinleşen bağı anlatır. Hayatın gelip geçiciliğinde dostluğun, güzelliğin, kitaplardan zihinlere, zihinlerden düşlere sıçrayan imgelerin, hayallerin, bilgilerin yeri ayrıdır. Yazarın ilk sayfada romanındaki karakterlerden biri olan ressamı “bilge insanların başkalarını göz ardı etmeden kendi dostluğuyla yetindiği bir yaşa varmıştı” ifadesiyle tanımlaması dikkat çekicidir. Kendimizle dost olmak yetinilecek bir ruh hali midir bilemesem de bunu başarabilmenin yaşamın konukseverliği karşısındaki tavrımızı şekillendireceğini düşündürmüştür bana. Dikkat çeken bir başka bölüm ise ressamın “çocuğunuzun ruh hali nasıldır?” sorusuna Bey’in “bir babanın sözleri çocuğunu tanımlamaya uygun değildir. Sözlerim yanılsamanın büyük olduğunu düşündürebilir” cevabıdır. Mevcut durumda ressamı çocuk ile baş başa bırakmak tanışma adına en makul yol gibidir. Kitabın masalsı akışının içinde yaşam, insanın yüreğinin genişliği ölçüsünde anlam kazanır. Can Çocuk Yayınları

***

Roman gibi yaşanan hayatlar da vardır. BirGün yazarı şair Atilla Aşut’un 13 Kasım 2022’de kaybettiği oğlu sevgili Ozan Aşut anısına derleyip yayına hazırladığı, “Ozan’a Güz Çelengi” adlı direniş ve duygu yüklü anı kitabını okuduğumda, sevdiğimiz birini kaybettiğimizde ruhumuzu saran ateşin ve geride bıraktığı külün dostluklarla, yazılar ve şiirlerle sonsuzluğa taşınabileceğini bir kez daha hatırladım. Kaçınılmaz sonların karşısında sevgisinin yoğunluğu ölçüsünde direnip, sınırsızlığı ölçüsünde ayakta kalıyordu insan. Ağır sağlık sorunlarıyla mücadele ederek geçirilen bir yaşamda uyumlu evlat, başarılı öğrenci, sevilen iş arkadaşı, iyi bir eş, iyi bir baba olmak mümkündü. Mümkün kılınanlar zamanlar üstü bir varoluşa işaretti. Şairin Acının Külrengi adlı şiir kitabında eşi........

© Birgün