Dünyayı gönül gözüyle görebilen ve gönlü aşk ile dolu bir halk ozanıdır Aşık Veysel Şatıroğlu. Biliriz ki her şiir yazıp saz çalana ‘Halk Ozanı’ denmez. Halkın ozanı olabilmek için halkın gözünden görebilmek, halkın alın terinden çıkan emeğe saygılı olabilmek, halkını tanımak, halkın yaşadığı eziyeti, gördüğü zulmü hissederek, onun feryadını, neşesini, hüznünü, isyanını dillendirebilmek, sazıyla türkülere dökebilmek gerekir. O zaman halk onu kendinden sayar, kendisinin haykıramadıklarını yerine söyleyen "dili" olarak görür, bağrına basar ve onu "ölümsüzleştirir."

İşte o ölümsüz halk ozanlarımızdan biri olan Aşık Veysel, Sivas'ın Şarkışla ilçesine bağlı Sivrialan Köyü'nde dünyaya gelmiş bir çiftçi babanın oğludur. Çocuk yaşta gözlerini görmez eden o hastalığı olmasa Veysel de bir çiftçi olacaktır aslında. Ama bir çiftçi, köylü çocuğu olan Veysel tabii ki de topraktan, çiçekten, doğadan kopmaz, kopamaz. O kendini topraktan gelip yine toprağa gidecek bir insan, bir köylü-çiftçi olarak görür. “Benim sadık yarım kara topraktır” diyerek toprağa, ziraate olan aşkını ilan eder:

.....

Nice güzellere bağlandım kaldım

Ne bir vefa gördüm ne bir fayda buldum

Her türlü isteğim topraktan aldım

Benim sadık yârim kara topraktır

Koyun verdi kuzu verdi süt verdi

Yemek verdi ekmek verdi et verdi

Kazma ile dövmeyince kıt verdi

Benim sadık yârim kara topraktır

.....

Hele bir şiiri vardır; üreten köylüyü o kadar güzel anlatır ki onlarca yıl geçmesine rağmen üreticinin durumunu aynen bir resim tablosu gibi gözümüzde canlandırır:

Dinle çiftçilerin garip halini

İlkbaharda çifte başlar çiftçiler

Hiçbir zaman işten çekmez elini

Durmaz yıl on iki ay, işler çiftçiler

Ölçer tohumunu, koyar sekleme

El gitti der oğluna, haydi bekleme

Tarlası herk ise, ya ikileme

Tohumu toprağa aşlar çiftçiler

Evvel buğday eker, sonra arpayı

Her gün fazla saçar kuşların payı

Tarlada görürse kuşu, kargayı

Döner sapanınan taşlar........

© Aydınlık