Sabah alarmı çaldığında bir yarış başlar. O an sadece gözünü açmak yetmez; bir gün daha başlamıştır ve senin “yetişmen” gerekir. Kahvaltı hızlıca geçilir, zihnin yapılacaklar listesiyle dolar. Gün boyunca koşturur, üretir, halleder, erteleriz. Bu hızın içinde çoğu zaman kendimizi unuturuz.
Modern hayat bizden sürekli üretmemizi, meşgul olmamızı, hep “iyi” ve “aktif” olmamızı bekliyor. Durduğumuzda ya da yorulduğumuzu fark ettiğimizde bile çoğu zaman kendimize izin vermiyoruz. Çünkü durmak suç gibi, çünkü dinlenmek tembellikle karıştırılıyor. Oysa durmak, sadece yavaşlamak değil; aynı zamanda fark etmektir. Kendine dönmenin, içinde olup biteni anlamanın ilk adımıdır.
Gün içinde kendimize kaç kez “Gerçekten nasılım?” diye soruyoruz? Ya da hiç sorabiliyor muyuz? Bu sorunun cevabından çoğu zaman kaçıyoruz. Çünkü cevabı duymak, yüzleşmek, bazen........

© Anayurt