Rusya, ikinci tur görüşmelerin 2 Haziran’da Türkiye’de olmasını önermiş. Bu iyi bir haber, zira masada şimdilik sıkı pazarlık eden, pazarlık gücünün kendi elinde olduğuna inanan taraf Rusya. Bu yüzden de Batılı muhatapları tarafından zaman kazanmakla itham ediliyor. Rusya’nın gözünde meselenin basit bir zaman kazanma stratejisi olmadığını düşünenler de var- ki ben de buna katılıyorum- Moskova, zaten, geçen zamanın kendi avantajına işlediğini ve eninde sonunda mümkün olan en yüksek kazançla bu işi kapatacağını düşünüyor.

Kim ciddi, kim değil

Batı’nın ısrarla blöf, zaman kazanma aracı olarak gördükleri bir konu daha var: Rusya’nın nükleer doktrini. Nedense Batılı aktörler, Trump hariç diyelim, Rusya’nın nükleer tırmandırmasının bir üst sınırı olduğunu ve Moskova’nın aslında temel hedefinin nükleer şantaj olduğunu düşünüyorlar. Buna inanmak mı istiyorlar yoksa caydırıcılığın doğasını mı anlamıyorlar emin değilim. Rusya, kendi zafiyetlerinin farkında olan bir aktör. Bu zafiyetler üzerinden yara aldığında (Karadeniz donanmasına yönelik saldırılar, Kerç köprüsü hadisesi, Kursk işgali, sahada bir türlü ele geçirilemeyen kasabalar vb) bunları bilinçli bir şekilde göz ardı etmesi bize zafiyetlerinin farkında olduğunu ama stratejik olarak elinde tuttuğu kartları da (konvansiyonel savaşı sürdürme gücü, Ukrayna topraklarını hedef alabilme derinliği, savaş ekonomisini sürdürebilme direnci ve nükleer caydırıcılığı) bildiğini gösteriyor. Rusya için savaşı hala Rusya-Batı nükleer savaşına tırmandırmadan, nükleer olarak tırmandırma şansı (taktik nükleer vuruş ile) ve Rusya-Batı nükleer savaşını Batı topraklarını hedef alarak tırmandırma şansı var. Bu iki seçenek elbette maliyetsiz seçenekler değil, sonuçta kimin daha kazançlı çıkacağını hesaplayabilmek için ilk vuruş sonrası Batılı başkentlerin ve NATO’nun cevabının ne olacağına (konvansiyonel mi, nükleer mi) bakmak gerek. Taktik........

© Analiz