Özal 1983’de Başbakan oldu.

Türkiye’de Rota yeniden oluşturuldu.

Portföyünde, mimarı olduğu 24 Ocak kararlarını uygulamaya sokmak vardı. Referansını ABD’den almış, Türk ekonomisini bağımsızlıktan, devletçilikten, halkçılıktan çıkarıp, neo-liberalizmin kollarına atmıştı.

Özelleştirmeler başlatılmış, serbest kur ekonomisine geçilmiş, ithalatın sınır tanımaz rekabeti karşısında, Osmanlı’nın kapitülasyonlarını hatırlatan yerli ekonominin çöküşü başlatılmıştı. Türk parası hızla değer kaybediyor, madenlerimizin satışına ilişkin yasaklar kaldırılıyor, içki ve tütün tekelleri kırılıyor, KİT’lere sağlanan devlet desteği kesilerek, yabancı sermaye teşvik ediliyordu. Tüketim odaklı bir büyüme modeli kabul edilmişti.

Türk ekonomisinde Atatürk döneminden kalan ne varsa adeta yağma edilmişti.

Özal’ın gelişi dünyada ki neo-liberalizmin yükselişi ile ahenkliydi. İngiltere’de Thatcher’in neo-liberal/ muhafazakâr politikaları, ABD ise Reagan’ın neo-liberalizmi ile aynı zaman dilimine denk düşmüştü.

Kuşkusuz Özal’da muhafazakâr/neo-liberal siyasetin temsilcisiydi. Başucu kitabı neo-liberalizmin temsilcilerinden Yahudi ekonomist MiltonFriedmann tarafından yazılan “Kapitalizm ve Özgürlük”tü.

Evren’le başlayan Türk-İslam sentezi artık Devlete hakim olmuş, “statükocu solcular” kavramı dillere pelesenk olmaya başlamış, “İslam ahlakından ve terbiyesinden son 150 yıldır uzaklaşıldığı için bu hallere geldiğimiz” anlatılmaya başlamıştı.

Ancak, toplumdaki en büyük kırılma, toplumsal değer yargılarındaki değişimdi. Özalizm, önce “cumhuriyetin idealist insanını” öldürmüş, sonra da yerine “ekonomik insanı” yani bencil, işini bilen, çıkarcı bireyi inşa etmişti. Şimdi sırada yeni bir kimlik inşası vardı; “OSMANLICILIK”.

Ulusal refleksi kırarak yol alırken, Yeni Osmanlıcılık akımının da sunumunu yapıyordu.

1980’li yıllarda Osmanlıcılık güçlü bir siyasal söylemle kamuoyu ile buluşturuldu.

12 Eylül darbecilerinin Atatürkçülük ile başlayıp, Türk-İslam sentezi........

© 12punto