Bayram sabahları bir başka uyanırdık…
Henüz ezan okunmadan kalkardı anneler.
Mutfakta kaynayan tencerelerin buharı, fırından yayılan taze pide kokusu sarardı evi.
Ve en çok da bayramlık ayakkabıları başucunda uyuyan çocukların heyecanı…
Bir sessizlik içinde büyüyen bir hazırlık vardı o sabahlarda.
Babalar kurban telaşına düşerken, dedeler bastonuna yaslanıp "eski bayramlar..." diye iç çekerdi.
Belki de bayramı bayram yapan tam da bu telaştı:
Hazırlanmak, hatırlamak, beklemek, umut etmek…
**** **** **** ****
Ve bazı bayramlar vardır ki, insan eksik başlar…
Ben her bayramın arefe günü, daha bebekken kaybettiğim rahmetli babamın mezarına gider, onunla konuşur gibi olur, dua okurdum.
Bayram sabahıysa ilk işim, anacığımın elini öpmek olurdu.
Sıcacık ellerinde huzur, kucaklaşmamızda yılların birikmiş hasreti gizliydi.
Sonra ablam ve torunları gelirdi; evde bir şenlik başlardı…
O eski bayram sofralarında yalnızca yemek değil; neşe, muhabbet ve

© Yeşilgiresun