Son günlerde “barış ve kardeşlik süreci” olarak adlandırılan yeni dönemin neden bu kadar hızlı ilerletilmek istendiğine dair siyasi kulislerde ilginç iddialar konuşuluyor. Bu iddiaların merkezinde tek bir isim ve tek bir gerçek var: Abdullah Öcalan hâlâ hayattayken, sürecin mümkün olduğunca tek bir otoriteyle, tek bir muhatapla ve tek bir merkezden yönetilmek istenmesi.

Peki gerçekten de bu acele neden? Devlet, yıllardır çözemediği bir meseleyi neden şimdi, hem de böylesine kırılgan bir zemin üzerinde, böylesine tartışmalı bir figür üzerinden çözmek istiyor olabilir? Yoksa asıl korku, bu işin Öcalan’dan sonraya kalması hâlinde kontrol edilemeyecek kadar parçalı, karmaşık ve dağınık bir yapıyla muhatap olmak zorunda kalmak mı?

Bugün masada –resmen kabul edilsin ya da edilmesin– bir şekilde İmralı’daki isim var. Çünkü hâlâ, hem örgüt üzerindeki sembolik gücü hem de Kürt siyasi hareketi içindeki merkezi pozisyonu nedeniyle “tekleştirici” bir etkisinin olduğu düşünülüyor. Yani bir karar alınacaksa, bir çağrı yapılacaksa, büyük oranda buna uyulacağı varsayılıyor. İşte acele tam da burada devreye giriyor.

Eğer bu süreç Öcalan hayattayken başlatılmaz ve sonuçlandırılmazsa ne olur?

O zaman muhatap kim olur? Kandil’deki askeri yapı mı? Avrupa’daki sürgün kadrolar mı? Suriye’nin kuzeyindeki özerk yapılanma mı? Türkiye içindeki siyasi uzantılar mı? Yoksa bunların her biri ayrı bir masaya, ayrı bir talep listesiyle mi oturur?

Bugün bile Kürt siyasi hareketi içinde tam bir birlik olduğu söylenemezken, Öcalan sonrasında bu hareketin “tek bir liderlik” etrafında toplanacağına dair inancı hangi somut gelişme destekliyor? Aksine, geçmiş örnekler şunu gösteriyor: Güç merkezileşir gibi görünürken bile, perde arkasında bölünmeler, ayrışmalar, fikir çatışmaları derinleşir.

Mesela Kandil cephesi. Bazı isimler silahlı mücadeleye daha mesafeli yaklaşırken, bazıları bunu hâlâ bir “zorunluluk” olarak........

© Yeniçağ