Ekim ayına mahsus çeşit çeşit bitki kokularının buhur gibi havada uçuştuğu bir iklimde yine bir film festivali, yine Antalya, yine Altın Portakal tutan heykelciklerin şehrin her köşesinde festivali fısıldayıp hatırlattığı o bir hafta, yine heyecanla yaşandı yine ödül heyecanı ile de bitti.

Kültür ve Turizm Bakanlığı Sinema Genel Müdürlüğü ve TRT destekli yapımların Ulusal Yarışma filmlerinin nerdeyse yarısını oluşturduğu on iki filmin tamamını izledim. Ana jürinin önüne-arkasına, sağına soluna değil, en arkada oturan sevgili arkadaşım Sinema Yazarları Jürisi üyesi Sevin Okyay’ın yanında bir koltuğa oturduğum için beni göremeyen ve merak eden “public relations” lideri çalışkan ve özverili Batuhan Zümrüt’e başyardımcısı Berk ile her seans tekmil bile verdim!

Latife bir yana, daha ilk seyrettiğim andan itibaren “Tavşan İmparatorluğu”na tam tam destek verirken, “Barselo”daki gerçek tiplerle yaratılan gerçekçi atmosferi çok beğendim. Bir kamyon şoförü çocuğu olarak 1965’lerden itibaren garajları, kamyoncu kahve ve lokantalarını ve buranın ahalisini oluşturan sürücü ve muavinlerin ağır vasıta sertliği ve hantallığındaki yaşamlarına ve duygu dünyalarına yakından tanık olduğum için “Barselo”nun oyuncularına haksızlık yapıldığını düşünmeden edemiyorum.

“Aldığımız Nefes”, “Sahibinden Rahmet”, “Kanto”, “Kesilmiş Bir Ağaç Gibi” filmleri, oyuncuları ve filmin genel ve özel yapıları hakkında müspet düşüncelerim oldu. Aslında “Aldığımız Nefes”e baştan birazcık mesafeli durmuş olsam da düşündükçe hakkında olumlu yargıya vardım. Yan dallardan bir ödül değil, bana göre heba olan bazı önemli ödülleri alabilecek kadar iyi bir filmdi. Yetkin Dikinciler’i sansasyondan uzak duruşu, fikir ve dava sahibi bir oyuncu olarak ciddiye alsam da, “En İyi Erkek Oyuncu” ödülü, Cem Üzümoğlu (Sahibinden Rahmet), Sinan Albayrak (Kanto), Ahmet Varlı (Barselo), en favori adayım Alpay Kaya (Tavşan İmparatorluğu) gibi oyunculardan birine de........

© Yeniçağ