Bundan 9 yıl önce atılan bir imza, hepimizin hayatını adeta karanlığa gömdü. Enerji tasarrufu adı altında, aslında toplumsal enerjimiz çalındı. Çocuklarımızın güvenliği, kadınların sokaktaki huzuru, işçilerin verimliliği yok sayıldı.

Bugün hala bu karanlıkta yürümemizin tek sebebi, siyasi inat ve masalsı veriler. Oysa halk sadece güneşli bir gün istiyor. Kış güneşi olsa da...

Evet, mesele sadece saat değil. Mesele, bir toplumun gün ışığına olan ihtiyacını anlamak. Ve mesele, karanlıkta yürüyen bir ulusun zombiye dönüşmesini izlemek değil, onu aydınlığa kavuşturmak.

Bir gün bu karar değişir mi bilemem. Ama bildiğim tek şey var, karanlığa mahkum edilen bir toplum, güneşi gördüğü an yeniden dirilir.

***

Daha gün doğmamışken sokaklara düşen minik adımlar... Çantasını sırtına vurmuş bir çocuk, gözlerini ovuşturarak servisin yolunu tutuyor. Bir yanda işine yetişmeye çalışan yetişkinler. Yüzleri asık, uykusuz, adeta birer gölge gibi akıp gidiyor kaldırımlardan. Güneş yok, ışık yok, sadece karanlık… Sanki zamanın kendisi bizden çalınmış.

2016’dan bu yana Türkiye, sabit yaz saatini (GMT 3) kullanıyor. O gün bugündür, sabahları karanlıkla boğuşuyor, akşamları yine karanlıkla karşılaşıyoruz. Gündüzü görmeden işe giren, akşamı görmeden işten çıkan yüzbinlerce insan var. Zamanında alınan bu karar,........

© Yeniçağ