Şimdi yüzyılın başında inkâr edilmiş bir halkın varlık ve özgürlük iddiasının sözcüsü, eylemcisi, önderi haline gelmiş bir Önderlik gerçekliği olduğunu biliyoruz. Kürt olmaktan kaçmak zorunda bırakılan milyonlarca insanı, kendi gerçekliği ile buluşturmak kolay bir iş olmasa gerek. Ve böyle bir sorunun barışını inşa etmek de en az bu iki temel eylem kadar zor oluyor

Ülkemizin temel gündemi haline dönüşen Barış ve Demokratik Toplum süreci, İmralı adasında hukuksuzca tutulan Önder Apo’nun eseridir. Bir başkası böyle bir gelişmeye yol açabilir miydi? Bu soru yakıcı ve gerçekçi, vicdanlı cevapları fazlasıyla hak ediyor. Zira bir asrı geride bırakan cumhuriyetin başına gelenler, cumhuriyet çatısı altında yaşanan trajediler, baskı, zor, darbe, komplo ile örülmüş siyaset ortamı, yakın siyasi geçmişte yaşananları anlatıyor. Türkiye toplumunun bir evladı olarak şunu çok iyi biliyorum, Türkiye halkı politik alandan hiçbir zaman kopmamıştır. Yani politikaya ilgisi, takibi vardır ve kendi günlük yaşamı üzerindeki etkilerini bilir. Fakat bu alanla yani siyasetle kendi arasına bir mesafe koymuştur. Siyaseti ‘kendi dışındaki’ bir grubun yaptığına inanır ve bu kendi dışındaki gruba hep kaygı ile, kuşku ile yaklaşır. Çünkü politika yapmak, yalan, dolan, aldatma ve kendi hanesine çıkar getirecek şeyler yapmakla özdeşleşmiştir. Bu durum Türkiye Cumhuriyeti adı altında inşa edilen yapının tepeden inme, jakobenci tarzda geliştirilmesi ile yakından bağlantılıdır. Osmanlı imparatorluğundan devralınan ve modern batı değerlerine entegre edilmek istenen yönetim modelinde halklara düşen yine edrakı be idrak olmak olmuş. Bu boyun eğen, önüne koyulanı kabul etmesi gereken olmak demek.

Bu analiz sosyo-psikolojik boyutları ile geliştirilebilir, derinleştirilebilir. Böyle şekillenen bir cumhuriyet yönetimi ve onun vatandaş profili, içinde bulunduğumuz zamana cevap vermiyor. Bunun için içten içe çürüyen bir ağaç gibi. Siyasal alandaki........

© Yeni Yaşam