Toplumsallığın oluşumunda kadın-doğa, kadın ve çocuğu arasındaki ilişki önemli bir yere sahiptir. Kadının çocuğuyla kurduğu ilişki dikkatle incelenirse birey-toplum, kadın-toplum ilişkisinin diyalektiği de rahatlıkla çözülebilir. Önder Apo, bu diyalektiği son derece güçlü çözümleyerek son mektubunda kadınlar için ‘Kadın evrendir. Kadın güneştir, erkek ise ondan sapan bir gezegen gibidir, gezegenimsidir erkek’ belirlemesinde bulunmaktadır.

Evrenin sınırı ve sırları günümüze kadar tam olarak çözülememiş olsa da temel özelliklerinin yaratıcılık, dualite, yenilik, canlılık ve çeşitlilik olduğu anlaşılıyor. Önder Apo bu şifrenin çözülmesini büyük bir kıvançla ‘adeta özgürlük, evrenin amacıdır diyesim geliyor’ diyerek ifadeye kavuşturmuştur. Evren, canlı yaşamın içinde bulunduğu sistemdir. Bu nedenle tanrısallıkla özdeşleştirilmiştir. Evrene duyulan merak, gizem, hayranlık bu özelliklerinden ileri gelmektedir. Evren sistemi içerisinde onun güzelliğini, kapsayıcılığını, yaratıcılığını ve canlılığını dışa vuran, bizlere gösteren bir nevi gözümüz olan Güneş ise canlı yaşamın var olduğu dünyaya can suyu oluyor. Tohumlara can verip beslenmemizi-büyümemizi sağlayan, ışınlarıyla aydınlığımız olan, her daim yüzümüzü ona döndüğümüz kutsallık, dermanımız ve ortak yaşam kaynağımız olan güneşe Kürtlerde hala ibadet edilmesi bu gerçeği doğruluyor. Herkesi kapsayan, canlılığı ve çeşitliliği sağlayan evren ve güneşin kadına benzetilmesi son derece anlam bulmuş oluyor.

Doğum evrene, güneşe ve kadına aittir. Beslemek, büyütmek, korumak da onlara aittir. Evrenin çeşitliliği, yaratıcılığı, mucizeviliği kendini........

© Yeni Yaşam