Dünyanın çivisi çıktı.

Cehenneme çevrildi dünya.

Araçları amaçların önüne geçirdiği, güç üreten araçların, gücün kulu-kölesi olduğu için insan olma özelliklerini yitiriyor, barbarlaşıyor ve dünyayı yaşanamaz bir cehenneme çeviriyor ağ'daş insan.

İnsan araçları kullanacağına, araçlar insanı kullanıyor.

İnsanlığın başına gelebilecek en büyük ontolojik felâket bu: İnsanın amaçlarını yitirmesi, araçları amaçlarının önüne geçirmesi ve bunu da ilerleme, gelişme olarak görebilecek kadar epistemik bir körleşme ve ontolojik bir çölleşme, ruhsuzlaşma yaşaması…

Neden böyle oluyor peki?

İkincisi de, başka türlüsü mümkün mü?

Bunun için, en temelden, varlığın kendisinden başlamamız, insanın nasıl bir varlık olduğu meselesine açıklık kazandıracak felsefî bir yolculuk yapmamız gerekiyor...

İnsan, bağlı, bağımlı bir varlık.

İnsanın özgürleşmesi, bağ'larını çözmesiyle değil, bilakis, bağlarının sırlarını çözmesiyle gerçeğe dönüşebilir.

İnsanın alıp verdiği nefes kendi elinde değil: Nefes bir bağdır; bu bağı çözdüğü, kesip attığı zaman, insan ölür; marifet, bu bağ'ın sırlarını çözmektir.

İnsan, nâ-tamam bir varlıktır; kendi kendine yeten, kusursuz bir varlık değildir.

O yüzden, tek başına yaşayamaz insan.

Kusursuz bir varlık gibi hareket ettiği andan itibaren, insanı bağlayan başka bağların, nefsinin, arzularının, dünyanın kölesi olmaktan kurtulamaz.

Bağ'ın, dolayısıyla bağlılığın ne anlam ifade ettiğinin sırrını nasıl çözeceğiz ve özgürleşme yolunda nasıl bir mesafe kat edeceğiz, o hâlde?

Hakikat Işığına ulaşarak; bunun için de aşk'ı yaşayarak, firak ateşinde yanarak...

Burada, fiilî bir durumdan, fizikî bir hâlden söz ediyorum. Bu hâli yaşayarak, kendimize ulaşmamızın, kendimizi bulmamızın ve kendimizi aşacak bir noktaya vâsıl olabilmemizin yol haritasından...