Osmanlı medeniyet tecrübesi, gerçek anlamda ilk ve son evrensel ve küresel medeniyet tecrübesidir. Batı uygarlığının evrenselliği hem fiilî hem de zihnî işgale dayanan yatay düzlemde işleyen yayılmacı ve işgalci, yapay olarak üretilen, icat edilen içi boş bir retorikten ibaret bir evrenselliktir. Dayandığı ilkeler ya da geliştirdiği değerler bakımından insanlık tarihinde ortaya konan insanlığın medeniyet birikimini aşan bir evrensellik değil, aksine, insanlığın medeniyet birikimini aşağılayan ve bu aşağılayıcı söylemi zihinlere kazıyarak imal ve icat edilen e zihinlerde tahakküm kuran sahte, ayartıcı bir evrenselliktir bu.

Bütün insanlığı insan olmaklığı bakımından değerli gören ve ontolojik konumunu aslâ yok etmeyen, “ben ve öteki” ya da “Batı ve diğerleri” gibi aşağılayıcı epistemik emperyalist bir ikili karşıtlık mantığı üretmeden herkese kendi olarak ve kendi kalarak hayat hakkı tanıyan ve kendince yaşama alanı sunan ilk ve son evrensel / küresel medeniyet tecrübesidir.

Dünyanın geleceği, dünyanın yaşanabilir insanca bir dünyaya kavuşabilmesi. Osmanlı hakkında üretilen epistemik emperyalizmi kırarak veya aşarak Osmanlı ruhunu taptaze bir ruhla ve ihşnke keşfedebilmesine bağlıdır.

Osmanlı ruhu, nedir, ne değildir, sorusunun izini sürmeden önce, Osmanlı ruhunu karartan epistemik emparyalizm biçimi üzerine “dokunaklı” bir çift kelâm etmek isterim.

GAZZE, EPİSTEMİK EMPERYALİZM MASKESİNİ DÜŞÜRDÜ!

Gazze, milat oldu her bakımdan: Bir Gazze’den öncesi, bir de Gazze’den sonrası var artık. Gazze’den öncesi ve Gazze’den sonrası diye yazılacak insanlık tarihi.

Her şeyden önce Gazze, Batı hâkimiyetinin şifrelerini deşifre etmesi bakımından milat oldu. Batı uygarlığının dayandığı felsefî temellerin ideolojik söylemlerden ve retorikten öteye geçmediği anlaşıldı. “Evrensel Batılı değerler” söyleminin, insan hakları, hukukun üstünlüğü, özgürlükler ve demokrasi olarak bütün........

© Yeni Şafak