Erguvan Yayınları Yalçın Yılmazer

’in vefatından sonra uzun yıllar üstünde çalıştığı diyalektik eseri

Vicdan’ı

neşrettiğinde

Mekki Yassıkaya

Ağabey’in katılımıyla

TYB İstanbul Şubesinde

bir güzel toplantı tertip edilmişti.

Tren vicdan istasyonunda böylece durunca Erguvan’ın kavram üzerine herkes için bir düşünce bahçesi ikram ettiğini gördüm.

Eserinde Yılmazer, vicdanı bir mahkeme salonundaki serzenişten çekip getiriyordu. Mahkeme ile vicdan bağının varlığını sorguluyor. Vicdan temalı bir eser bulunmayışına ve vicdanın genel kapsamdan çıkarılmasına sadece şaşırmıyor içerliyordu. Vicdanın, mealen, sivil ve müstakil ve evrensel bir anayasa olduğunu ifade etmesiyse çarpıcıydı.

Çünkü

vicdan ve yasa bir araya gelmez iki kavramdır.

Evet kapitalizmde bu böyledir. Kapitalizmin olayı budur; yasa yaparken vicdansızlığa alan bırakmayayım derken vicdanı söküp atar.

Söküp atma ifadesini

Jules Payot

’nun

İrade Terbiyesi

’ni

Misyö Ribot

’ya ithafındaki ifadelerinden mülhem kullanıyorum.

Payot şöyle söylüyor;

“…. Fransa’da ilk defa metafiziği psikolojiden söküp atma şerefini taşıyan girişimci insanı diğerlerinden ayrı tutmak boynumuzun borcuydu. Mösyö Ribot ilk olarak vicdan olgusunun tabiatının araştırılmasını kararlılıkla bir kenara bırakmıştır.”

Payot aslında bu ifadesiyle kapitalizmin sırrını açık ediyor.

Kapitalizm vicdansızlığı önleme yolu olarak vicdanı yok etmiştir. Böylece maşeri vicdanı yaralamıştır.

Komünistler

mi? Onlar yasa yaparken vicdansızlıkla değil, direk vicdanla savaşa girmişlerdir. Neyse.

Biz de kapitalist olmaya........

© Yeni Şafak