Aile yılı münasebetiyle aile yapımızın gelişimi ve geleceği üzerine daha fazla düşüneceğiz. Aslında hem aile yılı ilan etmeye hem de aile üzerinde daha fazla düşünmeye bizi sevk eden şey aile yapımızın genel olarak toplumsal yapımızı destekleyen onu ayakta tutan işlevsel yanlarının giderek kaybolmaya yüz tutuyor olduğunu görüyor olmamız. Sorun ciddi ve bu bizi çok daha etkili tedbirler almaya da sevk etmeli.

Geleneksel aile modelimizdeki değişim yaşadığımız sosyolojik gelişimin de belki kaçınılmaz bir sonucu.

Doğurganlık oranındaki trajik düşüş, nüfusumuzun kendini yenileyemediği ve hızla yaşlanmaya doğru yol aldığımız bir gidişatı gösteriyor. Bu aynı zamanda aile yapımızdaki işlev kaybının da bir işareti. Bu işlev kaybını engelleyebilmek veya aynı işlevi yerine getirmesini sağlamak üzere aldığımız ciddi bir tedbir olmadı şimdiye kadar.

İnsanları üç veya daha çok çocuk yapmaya teşvik eden söylemler sosyolojik verilerle desteklenmiş entegre aile politikalarıyla desteklenmediği sürece fazla bir anlam ifade etmiyor.

Bir defa 1950 yılından beri Türkiye hızlı bir biçimde kentleşiyor. Köyde çocuk ekonomik bir güçtür, bir yük değildir ve geniş aile modeli içinde bütün hayat tarzı çocuğun yetişmesini kolaylaştırmak üzere organize olmuştur.

Kentleşmeyle birlikte çocuk giderek bir ekonomik güç olmaktan bir ekonomik yük olmaya doğru yol almıştır. Üstüne bir de şehir hayatının telaşesi, çekirdek aileye geçiş ve kadının da çalışma hayatına daha fazla katılımı sözkonusu olduğunda çocuk bu hayat içinde iyice yük olarak algılanmaya başlıyor.

Aile modelimizdeki değişim sadece doğurganlığın azalmasından ibaret değil.

Çekirdek aile içinde insanlar birçok akrabalık ilişkilerini tanımadan ve tecrübe etmeden yetişiyorlar.

Ailesinin tek evladı olan ikinci kuşakta, amca, dayı, teyze hala veya kuzenlerin çoğu olmuyor.

Bunlar olmayınca bir toplumda sosyal sermayenin en önemli kaynaklarından biri olan sosyal sermaye de........

© Yeni Şafak