İnsan her şeye rağmen iyimser olmak istiyor. Kötülük yüklü ihtimâlleri mütemâdiyen zihnimizde büyüterek varılacak bir yer yok. Haydi zorlayalım kendimizi. Meselâ cehenneme dönen ve daha da dönecek gibi görünen Ortadoğu’da bir an için ateşkesin sağlandığını ve barış görüşmelerinin mâkul ve hakkâniyetli bir masa kurularak başladığını hayâl edelim. (Nasıl olsa hayâl kurmak vergiye tâbi değil). Yine de olmuyor. Netanyahu gibi bir azmış mı yer alacak bu masada? Onun olduğu yerde âdil bir barış mümkün olabillir mi? Netanyahu’nun lügatinde “

hakkaniyet

” kelimesinin tek bir mânâsı olduğunu, bunun da

Yahudiliğin çıkarları

olduğunu biliyoruz. Haydi diyelim ki, bugün İsrâil’i idâre eden ekip gitmiş ve onların yerine, eğer kaldıysa daha düzgün bir ekip iş başına gelmiş olsun. Bu masaya bir üçüncü göz, bir hâkem heyetinin nezâret etmesi gerekmez mi? Kim veyâ kimler olacak bu heyetin âzâları?

Çürümüş Batılı siyâset ve diplomat sınıfı mı

vaziyet edecek bu muhayyel masaya? Kör topal yapısıyla BM mi kalkacak bu işin altından?

Evet artık iyimserliği devâm ettirmenin imkânları pek de mevcut değil. Şu kadarını tekrar edelim. En azından ben kendi nam ve hesâbıma diyebilirim ki, eğer İsrâil’de çok köklü bir dönüşüm yaşanmazsa, Yahudi-Siyonist elitler (!) bildikleri yolda devâm edecek olursa, ki öyle olacağı anlaşılıyor, istikbâldeki on seneler zarfında

ortada bir İsrâil kalmayacak

. Her maksimalizm gibi Yahudi maksimalizmi de târihe gömülecek. Bundan eminim. Lâkin bu çöküş başka hangi çöküşleri de berâberinde getirecek, hangi bedellerle gerçekleşecek, işte insana ürperti veren de bu..

İsrâil sâhada çok sayıda taktik başarı sağlıyor. Gazze’yi dümdüz ettiler. Onbinlerce insanı öldürdüler. Ama aslında ne Hamas’ı bitirebildiler ne de rehineleri kurtarabildiler. Gazze küçük, düz ve dar bir şerit. Orada bile istediği başarıyı elde edemeyen İsrâil, şimdi hedefine çok daha çetin, yabancı bir coğrafyayı koydu. Hizbullah’ın lider kadrosunu ortadan kaldırdılar. Beyrut’u hemen her gece düzenli olarak ve sivilleri........

© Yeni Şafak