Gazze’de bombaların sesi bir süreliğine kesildi. Birkaç çocuğun daha ölmeden büyümesine izin veren bu “ara”, kâğıt üzerinde bir ateşkes; gerçekteyse insanlığın vicdanına verilen kısa bir nefes molasına benziyor. Ama unutmamak gerekir ki, bu sadece bir ara. Soykırıma ara verildi. Peki ya boykot?

Ateşkes haberleriyle birlikte sosyal medya akışlarımızda, market raflarında ve vicdanlarımızda da bir gevşeme başlıyor; sanki mazlumun acısı “bildirim sessize alındı” diye gerçekten susuyormuş gibi. Oysa Filistinli bir annenin kalbinde ateş hâlâ yanıyor, enkazın altındaki bir babanın yutkunması hâlâ boğazında düğüm. Bu yüzden şimdi en çok, unutmamak gerekiyor, çünkü insanlık bazen unutmamak yerine “biraz ara vermeyi” tercih edebiliyor.

MARKALARIN GÖLGESİNDE VİCDAN

Ateşkes öncesi son dönem araştırmalar, Türkiye’de toplumun büyük çoğunluğunun bu farkındalıkla hareket ettiğini gösteriyor. Toplumun büyük kesimi, adını anmadan bile bildiğimiz o markalara sırt çeviriyor. Bu sadece ekonomik bir tercih değil; vicdanın fişeği, tüketicinin sessiz ama kararlı isyanını temsil ediyor. Bu, yalnızca duygusal bir tepki değil; sosyoekonomik bir dönüşümün de habercisi aslımda. Küresel ekonominin görünmez dili olan tüketim, artık yalnızca arz-talep eğrileriyle değil, ahlaki koordinat sistemiyle ölçülüyor. İnsanlar, her seferinde bir ürün seçerken aslında bir tutum, bir taraf, bir kimlik de seçiyor. Bugün uluslararası markaların gelir raporlarında yaşanan düşüşler, bu halkın alışveriş sepetine sığmayan bir adalet arayışının sonucunu ortaya koyuyor. Birileri için boykot, reklam ajanslarının hazırladığı stratejik bir etiket; başkaları içinse bir kalp refleksi, bir öfke manifestosu.

Gerçek boykot; sokakta, kasada, sepette devam ediyor ama ironik olan şu ki, en gür sesi bazen “alışveriş tamamlandı” ekranında yankılanıyor. Bu farkındalık artık yalnızca........

© Yeni Şafak