Türkiye’de gençlik, uzun zamandır ekonomik bunalımın, kültürel beklentilerin ve yapısal dönüşümlerin ortasında sıkışmış bir kuşak olmanın ağırlığını taşıyor. OECD ve Eurostat’ın verileri, Türkiye’nin NEET (Ne eğitimde ne istihdamda olanlar) oranlarında Avrupa’nın zirvesine yerleştiğini; ulusal saha araştırmaları ise gençlerin yarısından fazlasının ne eğitimde ne istihdamda ne de mesleki eğitimde olduğunu söylüyor. Gençliğin bu sessiz kaybı, çoğu zaman bireysel tercihlere bağlanarak “gençler tembel, isteksiz, boş geziyor” şeklinde yorumlanıyor. Oysa tüm saha verileri, söyleşiler ve istatistikler farklı bir tablo çiziyor.

Bugünün gençleri tembellikten değil, sistematik dışlanmadan NEET hâline geliyor; çalışınca yoksullaşıyor, çalışmayınca ise suçlanıyor.

Türkiye’de son yıllarda izlenen yüksek faiz politikası, ilginç bir paradoks üretmiş durumda: Faiz artışları fiyatları dizginlemek için uygulanıyor; fakat ekonomik yapının kırılganlığı, maliyet geçişkenliği ve piyasa beklentilerinin bozulmuş olması nedeniyle yüksek faiz, yüksek enflasyonu durdurmak yerine kalıcılaştıran bir mekanizmaya dönüşüyor. Enflasyon yükseldikçe gençlerin harcama sepeti de sessizce değişiyor; zorunlu giderlerin payı genişlerken yaşam kalitesini belirleyen tüm kalemlerin payı daralıyor. Özellikle metropollerde yaşayan gençler için bu durum artık basit bir geçim sıkıntısından daha fazlasına işaret ediyor. Bugün yoksulluk ile yoksunluk arasındaki ince çizgiye sıkışmış yeni bir gençlik sınıfı oluşuyor.

ÜÇLÜ KAPAN

Yüksek faizin tetiklediği bu yüksek enflasyon, gençlerin yaşamını üç temel alanda baskılıyor. Birincisi,

barınma

. Artık büyükşehirlerde kira ödemek gençler için bir hedef değil, bir imkânsızlığı temsil eder hale gelmiş durumda. İkincisi,

ulaşım

. Ulaşım giderlerinin toplam harcamalar içindeki payı sürekli yükseliyor; toplu taşıma bile gençlerin bütçesinde ciddi bir........

© Yeni Şafak