Hüsnihatta

görme

ve

okuma

tek zemindeki iki ayrı düzeydir/

kat

tır.

Üstelik bu iki düzey veya iki kat sadece hüsnihatta mahsus da değildir, görmenin doğası böyledir.

Örneğin, hızla seyreden bir otomobilin içindeyken camdan dışarıya baktığımızda camı değil dışarıyı görürüz. Camı görmek istediğimizde ise, camın dışındakiler görüşümüzün dışına düşer.

Hüsnihatta da zemini görünür kılan istifin formuna/biçimine baktığımızda yazı geride kalır; yazıyı okumak istediğimizde ise biçim kendisini geriye çeker.

Ama hüsnihattın her iki kattan da bir

kazanımı

vardır.

Biçimin seyri

suret

in seyrine dahildir ve hüsnihatta suret

ideogram

a değgindir. İdeogram/ideograph, “yazıda kelimenin harfleri gösterilmeden doğrudan doğruya fikri ifade eden işaret” olduğuna göre (Redhouse Sözlüğü), Arapça’nın söz konusu suret yoluyla ideograpik yönünü de keşfetmiş oluruz. Bu sayede Kur’an epigrafları yani besmele, kelime-i tevhid / kelime-i şehadet, hamd ve şükür ifadeleri… ile Kur’an’da geçen isimler, yani esma-i hüsna, peygamber ve melek adları, muhtelif zikir kalıpları… hüsnihatta birer suret olarak öne çıkarlar ve onları bir istifte (ilk katta) suret olarak gören mümin gördüğünü

manasıyla birlikte

görmüş olur.

İkinci kata gelince.

Harfleri ve onlarla yazılanı okuma katında, okur gördüğü harfi ve dolayısıyla ibareyi kendi nefesi sesiyle dönüştürmekle yazılanın hem dışında durur hem de bizzat onun içine çekilmiş olur.

Dışında durur

çünkü istifini okumakla hattattan bir şey

öğrenen

konumundadır.

İçine çekilir

çünkü ibareyi........

© Yeni Şafak