İçlerinde adını koymak istemedikleri bir kırgınlık hissi ile yaşıyor insanlar. Sanıyorlar ki onunla yüzleşmeye kalksalar o kırgınlık büyüyecek, büyüyecek ve içlerini boydan boya kaplayarak işgal edecek. İşi zorlaştıran asıl şey bu değil ama… Böylesine içeriden kırılmalarına sebebiyet verecek bir sertlikle, bir ihanetle, bir kötülükle ya da bunlara benzer bir başka şeyle karşılaşmış değiller aslında. Kime kırgın olduklarını düşündüklerinde bir isim gelmiyor akıllarına, bir resim düşmüyor gözlerinin önüne. Gerçekten öyle mi bilmem ama hepimizin içinde az ya da yer tutan bu kırgınlık hissinin yüzü doğrudan kendimize dönükmüş gibi geliyor bana. İyi ama neden? Kendimizi bir büyük ‘hayalkırıklığı’ olarak görüyor oluşumuz olabilir mi bunun sebebi? Her şeyin daha iyisini yapmadığımız, bunun için fazladan bir gayret göstermediğimiz için çökmüş olabilir mi mesela bu kırgınlık hissi içimize? Daha meziyetli bir insan olmak, daha engin bir hayat sürmek, merak ettiğimiz şeylerin daha çok peşine düşmek, sevdiklerimizi daha kuvvetli sevmek, günlerin içini daha değerli şeylerle doldurmak… Bütün bunları yapmak konusunda gösterdiğimiz ihmalkârlıklar olabilir mi mesela kalbimizi kendimize doğru........

© Yeni Şafak