Doktorlar apartmanının balkonundan Mecburiyet Caddesi’ne “Ben sana mecburum” mısraı eşliğinde bakıyorum. Hakiki bir cadde değil de bir film seti gibi. Cadde olarak inşa edilmiş bir film seti. Yabancıları bile tanıyorum artık. Şenler Otel’e giren çıkanı biliyorum. Bu çalışandır. Bu şehre yeni gelmiş olandır.

Selvinaz’ın “Dualarımdasın” cümlesinden sonra kendime hep aynı soruyu soruyorum: Ne getirdim ben buraya? İki yıllık uzmanlık. Başka? Yalnızlığımı, birbirinden ayrı düşmüş tespih tanesi umutlarımı. En çok kaçışlarımı getirdim. Kaçış ile hicreti birbirinden ayıran nedir? Kaçan kaçtığı ile gelmiştir. Hicret eden umutları ile. Ben hangisiyim?

Burası aynı zamanda turnusol kâğıdı gibi bir yer. Şehri benim gözümde turnusol kâğıdına çeviren, Ortopedi Uzmanı Dr. Nilay. Her yerine ayrı krem süren Nilay. Doğma büyüme Büyükdereli. İstanbulluyum bile demiyor. Nerelisin? Büyükdereliyim. İstanbul’un dışında bildiği şehirler Ankara, Antalya, Londra, Paris, Sidney.

En çok onun uyumsuzluk çekmesi beklenir.

Oysa ben yaşadığım yere Dr. Nilay ile ait oldum. Hücreme geldi. Hekimler evinde beş gün kaldıktan sonra nihayet Doktorlar Apartmanı’nda bir daire boşalmıştı. Ankara’ya tayini çıkan Dr. Ethem........

© Yeni Şafak