Nilay’ın mihmandarlığında, gaz maskesi mecazı eşliğinde, saniyelerin üzerine imzamızı atmaya karar verince, yavaş yavaş Mecburiyet Caddesi’nin dışına çıkmaya başladık. Önce Lalezar’ın amcasının oğlunun düğününe gittik, halay çektik. Kızların fistanına bittik kül olduk. Ne güzel ne estetik kıyafetlerdi. Nilay, ben de istiyorum, diye tutturdu. Lalezar sipariş verdi. Nilay her gün kargodan gelecek mor fistanını bekliyor.

Lalezar bizi bir taziye evine davet etti. Korkmayın, dedi, sıralı ölümdür. Ne demek istediğini çok sonra anladım. Ağlayanlarla ağladık o gün. Gözyaşıma bu kadar özel muamele yapıldığını hatırlamıyorum. Ağlıyorsun, sen de ağlıyorsun, diyorlardı. Doktorlar da ağlar. Kurduğum ilk cümle galiba bu oldu. Doktorlar da ağlar. Da eki ile ne demek istemiştim ki… Ben bile bilmiyorken ne demek istediğimi, duyanlar acaba ne anlamıştı?

Dün hastaneye bir adam geldi. Güvenlik görevlisi olmak için rapor alması gerekiyor. Sorduğum sorulara cevap vermek yerine, sen bana nasıl soru sorarsın makamında, bir sıkımlık canın var Doktor Hanım, dedi. Bir sıkımlık canınlan bunca yiğitsin. Kadınlığındandır yiğitliğin. Bizim burada kadına el kalkmaz. Bir daha geleceğim, iyi düşün hele. Ya verdin bana raporu ya verdin.

Adam gittikten sonra uzun uzun düşündüm. Korkuyu düşündüm. Korkuyu ve korkusuzluğu. İkisi de yok aklımda. Benim aklımda olmayanlar, onların her daim........

© Yeni Şafak