Ortadoğu yüzyılı aşkın süredir büyük güçlerin satranç tahtası; taşları sürenler hamlelerini önceden planlıyor, bedelini ise en çok mazlum halklar ödüyor. Gazze'deki insanlık dramı bu satrancın en acı sahnesi. Birleşmiş Milletler'de 14 üyenin "evet" dediği kararların ABD vetosuna takılması, düzenin nasıl kilitlendiğini gösteriyor. Bu tablo karşısında söz kalabalığıyla oyalanmanın anlamı yok; artık beklemeye tahammül kalmadı. Düşen her bomba, geciken her adımı tarihin vicdanında büyütüyor.

Tam bu sırada MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli, ABD-İsrail'i "şer koalisyonu" olarak niteleyip Türkiye-Rusya-Çin'den oluşacak "TRÇ" ittifakını önerdi. Söylem güçlü; ama unutmayalım, Bahçeli bugün yürütmenin fiilî ortağı kabul edilir. İttifakın bu kanadı böyle konuşurken, hükümetin pratik dosyasında tablo farklı: Ankara her geçen gün söylemde değil ama eylemde Washington çizgisine daha fazla yaklaşıyor. Savunma tedarikinden NATO uyumuna, bölgesel dosyalardaki koordinasyondan ekonomik-finansal kanallara kadar fiilî yakınlaşma artıyor. Bu durumda Bahçeli'nin çıkışı ilkesel kopuştan çok, seçmen tabanını konsolide etmeye dönük bir algı operasyonu izlenimi veriyor. İçeride "sert" sesi MHP'ye, "pragmatik" dili AK Parti'ye bırakılan bir rol paylaşımı… İyi polis-kötü polis. Siyasette bu tür çıkışlar çoğu kez gerçek bir stratejik dönüşten ziyade bir PR hamlesi niteliği taşır. Halkla ilişkiler diliyle yapılan sert çıkışlar, tabanı diri tutmak ve gündemi belirlemek için işlev görür; fakat uygulama dosyaları açıldığında fiilî politikalar farklı bir çizgide ilerler.

Burada asıl sorun, Arap Baharı'ndan bu yana izlenen hattır. 2010 sonrası Türkiye, "demokrasi" başlığı altında ABD eksenli bir pozisyon aldı; pratikte bu hat, bölge devletlerini çözerek İsrail'in güvenli çevresini genişletme stratejisine hizmet etti. Libya'da devlet otoritesi çöktü, Mısır'da dengeler altüst oldu, Suriye iç savaşla parçalandı. "Model ortaklık" söylemi sıcak gelebilirdi ama zeminde bölge haritasını gevşeten her hamle, sınırlarımıza kadar uzanan........

© Yeni Mesaj