Uzaklara, çok uzaklara uçmak bir süredir unuttuğum bir duyguydu. Endonezya-Padang’taki Edebiyat Festivali’nden yazıyorum. Endonezya Asya değil de Avustralya kıtasının bir parçası sayılıyormuş. Biraz garip bir yıl oldu bu yıl benim için. Pek çok şey birbiri ile çakışıyor. Şaka etmiyorum. Yine mi deyip duruyorum sürekli. Zaman Tanrısı benimle dalga geçiyor sanki. Endonezya’daki festivalle aynı tarihlere denk düşen çok önemli bir başka festival ve mutlaka bulunmam gereken bir etkinlik söz konusuydu aynı tarihlerde. Diğerlerine olur deyip sonra reddetmenin suçluluk duyguları içinde Endonezya’yı seçtim. Ara sıra beni yoklayan huzursuzluk olarak kaldı diğer alternatifler. Şımarıklık gibi algılayabilirsiniz ama öyle değil. Tam tersine ezik bir duygu benimkisi. Birilerine söz verip yerine getirmemek, bazı planları aksatmakla ilgili bir suçluluk duygusu.

Bu yazı için pek fazla vaktim yok aslında. Yine de araya sıkıştırmaya çalıştım. Bu da tipik ben. Sorumluluk ve stres hali. Bu kapsamlı bir Endonezya yazısı olamayacak ne yazık ki. Biraz ilk izlenimler anlatacaklarım. İnsanı sımsıkı kucaklayan bir atmosfer var burada, çok geniş katılımlı büyük bir festival olmasına rağmen. Kadınlar, istisnasız tümünün başı örtülü genç kadınlar organizasyonun göbeğinde. Beni havaalanında başıma buradaki su bufalosunun boynuzlarından esinlenilmiş şapkayı geçirenlerden Maya sonradan bana........

© Yeni Düzen