Günlerden sıcak bir yaz günü... Takvimler Temmuz 1878’i gösteriyor. Adanın Osmanlı İmparatorluğu’ndan kiralanması sonucunda Larnaka’ya çıkan İngiliz görevlilerinin bir bölümü beraberlerinde herhangi bir direnişle karşılaşılmaması için gönderilen padişah fermanının bir örneği ve bir grup askerle başkente doğru ilerleyip Lefkoşa surlarına, o zamanki adıyla “Edirne Kapı” ya da “Hisar’ın Kapısı” olarak anılan sonraki adıyla “Girne Kapısı”na dayanır. Kıbrıs’ın kavurucu yaz sıcağından bi haber İngiliz’ler mevsimlik urbalarıyla kan ter içinde perişan bir vaziyettedirler.

Kapı sıkı sıkıya kapalı... Şems gurupta saklanma çabasıyla kapının tam karşı istikametinde konuşlanan servi ağaçlarının gölgelerini büyüterek yerini gün batımına bırakmakta... Rüzgârın etkisiyle hışırdayan yapraklar ölümü çağrıştıran mistik bir melodi sesi fısıldamakta... Hafiften esen ılık ve nemli esintinin yarattığı hareketli ağaç gölgeleri ve ışık kırılmaları arasında boylu boyuna uzanan mezarlar, müphem ve ürpertici yanılsamalarla parıltılı bir görüntü sunmakta... Ortalıkta kimseler yok!.. Üstüne ölü toprağı serpilmiş yurdun!..

Nasıl bir tepkiyle karşılaşacağını kestiremeyen yetkin bir görevli tedirgin bir ses tonuyla “Kapıyı açın, kapıyı açınnnnn...” der. Tıs yok... Yanıt alamadığı için öfkelenen görevli bu kez daha kararlı ve sert bir üslûpla “Kapıyı açın; kapıyıııı açınııınnnnn... Anahtarı teslim edin... Kapıyı açın...” diye seslenir.

Aniden alacakaranlık kuşağından fırlamışçasına kapının ak sakallı bekçisinin silüeti belirir surların üzerinde... Bu bekçi Ali’den, çok uzun yıllar kapının bekçiliğini, bir anlamda kapının efendiliğini yapmış otoriter bekçi nam-ı diğer Horoz Ali’den başkası değildir. Horoz Ali “Kırmızı Urba”lıları ilk kez görüyor olmanın şaşkınlığı ve ülkedeki olağanüstü durumun farkındalığıyla müdanasız bir tavır gösterir: “Ben böyle bir emir almadım. Şehrin ne........

© Yeni Düzen