Bir de bakmışım gözlerimden yaşlar boşanıyor. Bir de bakmışım akan insan kalabalıklarından çekilip bir sakin kenar mahalle camisinin köşesinde, başım avuçlarımın içinde, gitmişin ötelere. Yine bir de bakmışım tanıdığım ama çok da tutumlarını sevmediğim birisi için dua eder halde bulurum kendimi. Bu ‘ben’e, ben de şaşırıyorum. Bazen ‘ben’i benim dışımda bir ‘biz’ dua gücünün sevk ettiğini düşünüyorum. Ağlamam, sevmediğime dualar edişim, zaman zaman hayattan çekilmem onun tesiri. Ama ben bu farklı ‘ben’i nefsime zor gelen ve istemediği şeyleri yaptığı için seviyorum.

Bir şehrimizde kırk elli kişiyle, Allah için bir araya gelmiş, hizmetlerimizi konuşmuştuk. Yoğun bir gündem sonrası dışarıya çıktığımızda, hemen yolun kenarında kurulmuş kahvehanede saçları beyaz onlarca insan her bir masanın etrafında dördü “kâğıt” oynuyor, dört beşi de........

© Yeni Asya