1953 yılında Isparta’ya yerleştikten sonra hayatında bazı değişiklikler yaptı. Bunlardan biri, kaldığı evde sürekli yanında bulunmaları için beş talebeyi yanına almasıydı. Talebelerine, “A’zamî iktisat ve kanaatle yaşarsanız geçim derdi ve sıkıntısı olmaz” diyerek bir hayat düsturu belirledi. Bu dönemde talebeler, geçimlerini sağlamak için Bediüzzaman’dan tayinat adı verilen bir yardım aldılar. Tayinat; Risale-i Nur eserlerinin satışından, hizmet edenlere ayrılan bir payın adıdır.

Bediüzzaman, “Dârü’l-Hikmeti’l-İslâmiye” azalığı döneminde biriktirdiği maaşları geçiminin temininde kullanmış; hayatının son iki yılında ise Risale-i Nur Külliyatı’nın sermayesinden ve satış gelirlerinden talebelerinin ihtiyaçlarını karşılamıştır.

Bir mektubunda bu durumu şu ifadelerle dile getirir:

“Cenab-ı Erhamürrâhimîn’e hadsiz şükür olsun ki, Eski Said gibi şimdi Risale-i Nur kendi hakikî talebelerinin tayinlerini neşriyatıyla mükemmel vermeye başlamış. A'zamî ihlâsı kırmamak için Risale-i Nur has talebelerine —hususan nafakasını tedarik edemeyenlere— tam tamına idare edecek........

© Yeni Asya