Bir çocuk ağlıyor, Filistin değil bu diyar,

Doğu Türkistan’da gök, matem gibi ağır.

Ezan susturulmuş, gök sessiz, yer yorgar,

Kur’ân yakılırken susmuş bütün bahar.

Neden dönmüyor yüzün, ey insan, o yana?

Kaşgar’ın çığlığı karışır her sabaha.

Mü’minin feryadı değmez mi kulağına?

Mazlumun kanı mı eksik senin vicdanına?

Bugün insanlık, vicdanın mezar taşına dönüşmüş durumda. Her devlet menfaatin perdesine sığınıyor, her lider ticaretin arkasına gizleniyor. Birilerinin fabrikaları Çin’e mal satıyor, birilerinin limanlarına Çin gemileri doluyor. Bizim ticaretimiz, bir annenin evladını son kez kucağına alamadığı o çadırın sessizliğinde batıyor.

Merhum Mehmet Âkif Ersoy ne güzel demiş: “Zulmü alkışlayamam, zalimi asla sevmem. Gelenin keyfi için geçmişe kalkıp sövemem.”¹ Ama bugün hem zalime susuyoruz, hem de geçmişte zulme direnenleri unutturuyoruz. Bu sessizlik, sadece korkaklık değil ahlâkî çürümenin adı.

Doğu Türkistan yanıyor. Kadınlar........

© Yeni Asya