Öncelikle; “Sadakte Ya Resulallah!” diyerek, bu hadis-i şerifin bir açılımının da olması gerektiğini düşünmekteyim.

Şöyle ki; bu hadisi okuduğumuzda, insanların birbirini sevme şartı, sevme mecburiyeti varmış gibi anlaşılıyor. Halbuki genel kaideye göre, -ki İslam da cihanşümuldür ve tüm insanları ilgi- lendiren fıtrî değerlerle örtüşür- toplumda insanların birbirini sevme zorunluluğunun olmadığı, ancak saygılı olması şartı getirilir.

Çünkü saygı; fikrî bağlamda iradîdir. İslâmî gelenek ve terbiyeye de baktığımızda; insanları kategorilere bölmeden, din, dil, ırk farkı gözetmeden saygı göstermek gerektiği prensibini görürüz. Hatta sadece insana değil; hayvanata, haşerata, kurda, kuşa, tek bir yaprağa bile, yani tüm varlığa “saygı” gösterilmesini tavsiye eder.

Derviş Yunus da: “Yaratılmışı hoş gör, Yaradan’dan ötürü” diyerek, insana ve tüm varlığa gösterilen bu “saygı”nın, Yaratıcı’yı sevmekten geçtiğine vurgu yapmıştır. Fakat, sevgi de zorlama yoktur. Bazen bir insanı ne kadar gayret etseniz de bir türlü sevemezsiniz. Ya da tam tersi mantığınız sevmemeniz gerektiğini söylese de vazgeçemezsiniz sevmekten. Çünkü sevgi; kalbi bağlamda fıtrîdir.

Bir insanı kişisel olarak sevmesek bile, hayatın idamesine, akışına........

© Yeni Asya