İlkokul birinci sınıf öğretmeni idim. Minnacık, yürekleri tertemiz, annesinden sonra en sevdiği olan öğretmenlerine gönülden bağlı bu çocuklar ne kadar muhabbet ve merhamete lâyıktılar. Onların başlarını okşamak, bazen -30° soğukta akan burunlarını mendille silmek, hele sabah sınıfa girdiklerinde,

Günaydın öğretmenim!

Seslerini duymak bütün şefkat ve merhamet duygularımı onlara hasrettirdi.

Ağır ceza reisimizin kızı Ayşenur'um, ev sahibimin oğlu Mehmet Emin çok daha cana yakındılar.

Mahallî seçimler vardı. İl Genel Meclisi üyeleri ile muhtarlar seçilecekti. Bir gün Ağır Ceza Reisimiz, Ayşenur'umun babası okula geldi. Benimle özel görüşmek istiyordu. Bir araya geldiğimizde Horasan'ın en büyük köylerinden birisinde aynı aşiretten, farklı iki soydan muhtar adayları varmış. Önceden haber gelmiş çok çekişmeli, belki kan dökülecek kadar kavgalı bir hava oluştuğu duyurulmuş. Reisim hangi öğretmeni seçim görevlisi tayin etmişse hepsi rapor alıp kabul etmemişler. Reisim zihninde........

© Yeni Asya