Bu durum inkılapçı siyasetçinin dinî hayatı dönüştürme arzusuna karşı durmayı başarmış olan toplum dinamiklerinin dine dair taleplerinin canlılığından kaynaklanıyor.

Dinî talepleri kabul eden ve dinî hürriyetlerin önünü açan siyasetçinin bunu yapmaktaki saiki her ne olursa olsun, toplum rahatlıyor.

Zaten devlet için aslolan, dinî hayatı, demokratik düzen gereğince bir hürriyet alanı olarak görüp gerilimi bitirmek. (Aslında bu konuda önümüzde bilhassa bazı Batı ülkelerinde ve AB’de iyi örnekler var).

***

AKP, 24 sene önce, “dini siyasete âlet etmekten vazgeçtik” diyen bir kısım Siyasal İslâmcıların demokrat kişiliklerle kurduğu bir koalisyon gibi başlamıştı.

Bizler, baştan beri, parti içinde bu iki grubun pozisyonunun bir koalisyondan ya da merkez çevre dengesinden ziyade İslâmcı çelik çekirdek ile demokrat kabuk/kılıf ilişkisi şeklinde olduğunu görüp göstermeye çalışmıştık.

Bugün gelinen noktada demokrat kabuk savruldu gitti ve haklılığımız anlaşıldı, ama iş işten geçti. Demokrasi düşmanı çelik çekirdek kadro dini siyasette -af buyurunuz- “tepe tepe” kullandı. Siyasetine âlet etti.

Bundan hem demokratik siyaset, hem de din zarar gördü.

Dinî cemaatlerin ve tarikatların güç ve itibar kaybetmesinin asıl sebebi bu.

İtibarlı........

© Yeni Asya