Yeni Şafak yazarı İbrahim Karagül’ün, saldırıya uğrayan CHP Genel Başkanı Özgür Özel için “Bu adam da sürekli bir yerlerde dayak yiyor. Ya ayağını kırıyorlar ya yüzüne tokat atıyorlar. İnsan bazen ‘haketti bunları’ diyesi geliyor” dediği gibi “diyesim geliyor, ama demiyorum” numaralarına gerek yok.

Diyesimiz geliyor ve diyoruz!

Maksadımız tahkir değil teşhis etmek. Meselemiz Özgür Özel ve CHP de değil. Gazetecilik.

Keşke eskiden olduğu gibi gazeteler birbirlerinden bahsederken “refikimiz” demeye devam edebiliyor olsalardı. Bir gün oluruz inşallah. Ama önce bu kötü siyaset günleri bitmeli.

O eski zamanlar nisbeten daha iyi günlerdi.

“Refikimiz” demek, “aynı yolda beraber yürüdüğümüz, refakatçimiz” demekti.

“Yol”dan kasıt siyasî tercih ise belki “aynı yoldan değil, ama farklı yollardan da olsa aynı hedefe doğru beraber yürüdüğümüz” demekti.

Zira en azından görünüşte hedef tekti: Memleketin istikbaline hizmet. Ortak iyiyi müzakere ile bulmak. Fikirleri çatıştırmak ve barika-i hakikati çoğaltmak…

Bundan sonra da olması gereken bu.

Şimdi öyle mi?

Muhalif muvafık ayırmadan söylüyoruz, gazetecilerin büyük çoğunluğu “gerçek gazeteci” bile değiller.........

© Yeni Asya