Los Angeles ateşi

Refik Tuzcuoğlu

Çocukluk yıllarımızda TRT dışında TV kanalı mevcut değildi. Siyah beyaz ekranlardan yayınları izlerdik. Sonraki yıllarda renkli yayın ve özel kanalların açılması bile ülkede ciddi gündem olmuştu.

Hani tarihe tanıklık eden şanslı bir nesildik mi diyeyim bilemiyorum. Kovboy filmlerindeki sahnelerde Türkçe’nin nasıl infaz edildiğine şahitlik ettik ya, o anlamda. Bize tuhaf ve yabancı gelen ifadeler; “Lanet olsun Joe!” veya “Hey George! Güzel karın nasıl adamım”. Eskiden sokaklarda çelik çomak oynayan çocuklar bir anda hayali düellolarda birbirlerine silah çekmeye başladılar; “Dıkşınya! Dıkşınya!”... Bir nesil Amerikan aydınlığında böyle yetişti.

Bir de modern çağları anlatan Hollywood sinema ve dizileri vardı. Mesela filmde adli bir olay vaki olduğunda, bir taraftan helikopterler tepede dönmeye başlar diğer taraftan SWAT timleri yetişir, sirenler eşliğinde ambulanslar gelir, federal polisler, itfaiyeciler vs… Aman Allah’ım! Seferberlik var sanırsınız. Gençliğimizin o ilk çağlarında hayatı yeni yeni kavramaya çalışan beyinlerimizle bazı kıyaslamalar yapardık. Acaba Türkiye’de böyle bir olay olsa kim, nasıl yetişir? Üzerimize bir karamsarlık çökerdi haliyle. İhtilallerin gölgesi altındaydık. Kürsüden Kenan Evren’in millete parmak salladığı yıllar. Bir ona bakarız, bir de Hollywood yapımı filmlerin penceresinden Amerika’ya. “Acaba bir gün Amerika gibi bir ülke olabilir miyiz?” diye geçiririz içimizden.

Neyse ki bu ülkenin fikri birikimi sayesinde, emperyalizmi kavramamız ve milli bilince ulaşmamız erken çağlarda mümkün oldu.

Şimdilerde köprünün altından çok........

© Yeni Akit